فاصله‌ی اجتماعی فقط به معنی فاصله‌ی ظاهری آدم‌ها از همدیگه‌س، نه فاصله‌ی دل‌ها از هم. کرونای منحوس هم که قراره حالا حالاها در بین ما تشریف داشته باشه و ما رو ناامید و نگران کنه. در این شرایط در کنار هم بودن و حمایت از هم می‌تونه امید رو به قلب‌هامون هدیه بده و ما رو از منجلاب ناامیدی نجات بده. پس چرا تو این شرایط بیشتر از هم حمایت نکنیم و بیشتر به همدیگه امید و دلگرمی ندیم؟
به همین دلیل درودگران در این شرایط سخت، دورهمی خانوادگی‌ای رو در روز 30 مرداد برگزار کرد تا به همه‌ی درودگرانی‌ها انرژی و امید بده. البته اینم بگم که دلیل اصلی دور هم جمع شدنمون دلاوری آقای دلیر و رهایی ایشون از چنگال ویروس کرونا بود. به همین دلیل تصمیم گرفتیم اسم دورهمی دوستانه‌مون رو بذاریم جشن دلیر.
البته مدیریت هم زحمت کشیدند و با کلی شگفتانه (همون سورپرایز خودمون) درودگرانی‌ها رو به وجد آوردند. برای اینکه شما هم بفهمین چه خبر بوده، این شگفتانه‌ها رو با تصاویر جشن براتون میذاریم.
شگفتانه‌ی اول: ماسک و الکل رایگان!
راستش خود درودگرانی‌ها هم از اینکه قرار بود تو شرایط کرونا دورهمی برگزار بشه تعجب کرده بودند. اما وقتی دیدند ماسک و الکل برای همه تدارک دیده شده و پروتکل‌های بهداشتی به شدت رعایت میشه توبه کردند و به تدبیر مدیریت ایمان آوردند!
شگفتانه‌ی دوم: تجلیل از کارمندان
در حرکتی انقلابی و البته جذاب از تک‌تک کارمندان درودگران با تقدیم هدایایی تجلیل شد. نکته‌ی مثبت این تجلیلِ دلربا، دادن کارت هدیه به کارمندان بود؛ چراکه بهترین هدیه تو این شرایط اقتصادی کارت هدیه‌س و لا غیر!
شگفتانه‌ی سوم: کارمندان قهرمان درودگران
رسم زیبایی که برای اولین بار در این جشن پایه‌گذاری شد، انتخاب کارمند قهرمان بود. کارمند قهرمان درودگران کسی است که در انجام وظایف خودش حداکثر تلاشش را به کار گرفته و بیشترین پیشرفت را در درودگران تجربه کرده. بر همین اساس چهار بزرگ‌مرد درودگرانی با اسامی زیر به‌عنوان قهرمان درودگران انتخاب شدند:
جنابان آقایان:
اسماعیل دلیر (ملقب به #قهرمان دلیر)
محمدرضا بتویی (ملقب به #اعتمادالسلطنه)
محسن آقاپور (ملقب به #محاسب‌الدین)
امیرساشا یخچالی (ملقب به #فروش‌السلطنه)
البته این را هم بگوییم که کارت هدیه قهرمانان قدری تپل‌تر و تو‌پُر‌تر بود. واقعاً خوشا به سعادتشان.
شگفتانه‌ی چهارم: حضور استاد پریتوی
حیوان خانگیِ جذاب و خشن‌رویِ درودگران و البته همکار سال‌های دور ما، جناب آقای/خانم پریتوی هم در جشن حضور داشتند. البته ایشان برخلاف ظاهر تنبلشان مدام به این‌طرف و آن‌طرف میرفتند و به خانم‌های مجلس رعب و وحشت القا می‌کردند. بیخود نیست که میگویند مرد باید یک نمه خشن باشد. خدا حفظشان کند.
شگفتانه‌ی پنجم: جایزه‌ی آقای رحمانی
نفر اول هدیه‌ی خودش را گرفت و نشست. نفر دوم هم گرفت و نشست. نفر سوم تا نفر آخر هم همین‌طور. اما خبری از هدیه‌ی آقای رحمانی نشد که نشد. در گیر‌و‌دار جشن و شلوغی، همه‌ی دوستان هدایای خودشان را گرفتند، اِلّا مدیر مالی عزیز و انقلابی درودگران، جناب آقای رحمانی! بنده خدا چند بار هم شوخی و جدی اعتراض کرد اما صدای اعتراضش به جایی نرسید. وقتی جشن تموم شد و همه‌ی دوستان رهسپار منزل شدند، تازه متوجه شدند یه کارت هدیه اضافه اومده.
پی‌نوشت 1:
دلیر نماد انسانی‌ست که با دلاوریِ جانانه، به جنگ کووید 19 رفته و رهایی می‌یابد.
پی‌نوشت 2:
ان‌شالله این دورهمی‌ها با کمتر شدن کرونا ادامه‌دار خواهند بود.
پی‌نوشت 3:
هوای نویسنده‌ها را بیشتر داشته باشیم؛ مثلاً دفعه‌ی بعد جای یکی، دو تا کارت هدیه بهشان بدهیم.
پی‌نوشت 4:
آقای رحمانی بیا کارت هدیه‌ت را بگیر تا گم نشده!
