درباره درودگران

سال ۱۳۴۶ سنگ بنای اصلی شرکت درودگران توسط سیدبهرام شیروانی در منطقۀ تهران­پارس پایه گذاشته شد. در این سال، سید بهرام که هجده سال بیشتر نداشت، در همین محل فعلی شرکت درودگران، یک کارگاه نجاری دایر کرد و مشغول کار نجاری شد. شیوۀ کار سید بهرام، به اصطلاحِ آن زمان، «فرنگی‌­سازی» بود. فرنگی‌­سازها کسانی بودند که از روی مُدل و الگوی تصاویر و کتابچه‌­های تبلیغاتی که از اروپا و آمریکا می‌­آمد کار می‌­کردند.
سیدبهرام تک­ساز بود؛ یعنی کارش را به سفارشِ مُشخصِ مشتری انجام می‌­داد. بنابراین کارش تکراری نبود و سِری‌­کاری هم نمی‌­کرد. به قول قدیمی‌­ها، آن زمان که سیدبهرام یک تخت‌خواب چوبی می‌­ساخت می‌­شد با پول آن یک باب خانۀ متوسط در تهران خرید.

کار نجاری سیدبهرام به همین منوال تا همان اَوانِ پیش از انقلاب پیش می‌­رود. از این زمان، سید بهرام دلبستۀ مبارزات انقلابی و مکتب شهید چمران می‌­شود. او پس از انقلاب با توجه به مهارتی که داشت به ندای ایجاد اشتغال در کُردستان لبیک گفت و از سال ۱۳۵۹ تا ۱۳۶۴ به احداث یک کارخانه تولید درب ساختمانی و آموزش جوانان کُرد با حرفۀ نجاری در این منطقه از کشور اهتمام ورزید.
گفتنی‌ست سیدبهرام، سرانجام این کارخانه را در راه انقلاب، پس از رسیدن به سوددهی، و بدون هیچ چشم­‌داشتی، واگذار می‌­کند و خودش دست خالی راهی تهران و کارگاه قدیمی‌­اش می‌­شود.
از سال ۱۳۶۴ به بعد سیدبهرام به کارگاه نجاری خود در تهران که تا آن زمان تعطیل بود بازمی‌­گردد و مجدداً کارش را به منوال گذشته پی می‌­گیرد.

سال ۱۳۸۲ مهدی شیروانی، پسر بزرگترِ سیدبهرام، شرکت «درودگران هنرآفرین تهران» را ثبت می‌­کند و با کمک برادرش حسین، رسماً فعالیت حرفه­‌ای خود را آغاز می‌­کنند. زمینۀ تخصصی کار شرکت درودگران تأمین و تجهیز آمفی‌­تئاتر و سالن­‌های کنفرانس، و به‌طور کلی، دکوراسیون اداری است.
– شروع کار آنها مصادف با ورود «ام-دی-اف» به بازار ایران است و «درودگران هنرآفرین تهران» نخستین شرکتی‌ست که از این متریال در زمینۀ اجرای دکوراسیون داخلی استفاده می‌­کند. نخستین پروژۀ حرفه‌­ای این دو، سالن کنفرانس اداره گاز استان تهران در خیابان شهید بهشتی (عباس‌آباد)، خیابان صابونچی است که استفاده از متریال جدید در ساخت آن یک نوآوری ویژه برای درودگران به‌ارمغان آورد. پروژه بعدی، دفتر مرکزی شرکت سیمان تهران در خیابان کوشک بود که با انجام آن شرکت درودگران صاحب موقعیت حرفه‌­ای قابل‌توجهی شد.

از سال 1384 در پی تغییرات سیاسی و شعار دولت­مردان، بازار کار دکوراسیون اداری دچار رکود شد و پس از آن هم در پی شلوغی و کسادی‌­های خاصی که پس از آن زمان به‌وجود آمد بازار کاری دکوراسیون اداری به‌طور کامل از ­رونق افتاد. در این زمان، ایجاد یک دفتر نمایشگاهی در خیابان سهروردی، علی‌رغم تجربیات ارزنده­‌ای که داشت اما با موفقیت سپری نشد.  از سال 1389 فعالیت دفتر نمایشگاهی خیابان سهروردی متوقف می‌­شود و برادران شیروانی فعالیت شرکت را در دفتر تهران­پارس پیش می‌­برند که تمام فعالیت‌­های شرکت تا همین امروز در این مکان به طور متمرکز همچنان پیش می‌­رود. رویدادهای مختلف سیاسی اجتماعی و کسادی بازار دکوراسیون اداری باعث می‌­شود تا شرکت درودگران فعالیت خود را در قالب دکوراسیون خانگی بازتعریف کند. 

طبیعتا با توانایی­‌ها و پتانسیل شرکت و سوابق و تجربه‌­های گذشته، این کار برای آنها زحمت چندانی ندارد. با این‌­حال آنها تصمیم می‌­گیرند این فعالیت را با کابینت‌­سازی و سایر خدمات دکور و چوب همراه می‌­کنند تا علاوه بر وسعت دامنۀ دکوراسیون خانگی، برای مشتری هم امکانات بیشتری مهیا گردد.

کفپوش چوبی و طرح چوب بخشی از دکوراسیون خانوارهای ایرانی شد. برادران شیروانی نیز، با سابقه‌ای که در محصولات چوبی داشتند، مجذوب تکنولوژی‌ها  و دانش پیشرفته غرب در تولید مصنوعات چوبی شدند. مهدی و حسین شیروانی، هرچند همیشه رویای تولید برند خود را در سر داشتند، تا سال‌ها پارکت لمینت‌های باکیفیت خارجی را می‌فروختند و البته دامنه مطالعات خود را گسترده‌تر می‌کردند. تا اینکه در سال 1397 واردات پارکت لمینت ممنوع شد. فعالان حوزه دکوراسیون داخلی شوکه شده بودند، اما فرصت مناسبی بود که برادران همت خود را در تاسیس واحد تولید درودگران دوچندان کنند و به برنامه‌های خود سرعت ببخشند. کارخانه درودگران در اواخر سال 97 در منطقه صنعتی خرمشهر شروع به‌کار کرد. 

امروز درودگران با افتخار محصول ایرانی پارکت لمینت و قرنیز خود را تولید می‌کند. آنچه تیم درودگران تا امروز آموخته تلاش برای کیفیت و استفاده از متریال مرغوب است.